Meşhur Madımak Yemeği ve Memleketim Sivas

''Yemek yapmıyor,habire geziyor'' diye bir söylenti çıkmış hakkımda,katiyyen inanmayın;iftira:))

Sivaslıyım dediğimde karşımdakinin dilinden dökülen ilk söz nedense 'madımak' oluyor.''Oy madımak,evelik,yemlik,oy madımak''türküsünü bilir misiniz bilmem.Bahar gelince,Sivaslı kadınlar,kızlar; bir yandan türkü söyler,bir yandan madımak toplar harman yerinde.Toplaması zahmetli olsa da hoşsohbet,muhabbet derken zamanın nasıl geçtiği anlaşılmaz.Zamanında toplamışlığım vardır da ondan biliyorum:)
Annemin 'sucuklu madımak' tarifi için tıklayın lütfen.

Üstteki fotoğrafta kısa boylu ağaçlar, bizim oralara has bir söğüt cinsi.Zaten nereye baksanız ya söğüt ya da kavak ağacı görürsünüz.

Soğuğa dayanıklı olduğu için Sivas'ta en çok yetiştirilen meyve, elmadır.

Bolu Abant'ta tadına bakmıştık alıçların ama bizim oraların alıçları daha bir başka.

Zehirli olmasına rağmen, müthiş iştah açıcı bir görüntüsü var bu bitkinin.Kırmızısı yeter bir kere.

İki tarafı ağaçlarla çevrili yollara bir de sonbahar yaprakları dökülmüş ki insan bakmaya doyamıyor.

Artık kullanılmayan ahır ve yanında samanlık(merek) (üstte)

Samanlık kapısı.

Yağmur fazla yağdığında toprak damlar(çatı) akardı.Bu durumu önlemek için kullanılan taş.Bu taş damda gezdirilir ve toprağın sıkışması sağlanırdı.Artık, bir kaç ahır ve samanlık haricinde toprak dam kalmadığı için bu görüntü de tarihe karışacak gibi.

Kara kız poz vermekten pek hoşlanmıyordu:)

Onlar kaçtı ben kovaladım.Çekebildiğim en iyi fotoğraf bu.

Köy çeşmesinin yeni versiyonu.Sırf beton dökülüp öylece bırakılan çirkin çeşmelerden iyidir.Gene de taştan örülmüş çeşme arıyor gözlerim.Kenarındaki ise 'tokaç'.Kadınlar bununla döverek yün yıkar.

Bazı bahçelerin etrafı demir tellerle çevrilmişti.Ben onları görmemezlikten geldim.Yukardaki ahşap çitler dedemin elinden çıkma.Yaş 80 küsür.Allah ömürler versin.
Nerede su,orada kavak ağacı.Gölgesinde uzanmak pek keyiflidir.

Çok şükür bu sene böğürtlen yemek nasip oldu.Bursa'da çok aradım ama yol kenarında tek tük bulabildim.Onları da yememe izin çıkmadı:)Malum; yol kenarı,hijyen...

Bu kuş yuvasını çekebilmek için resmen dikenlerle boğuştum.

Kuru fasulyelerin içlenme(kabuğundan ayırma) zamanı gelmiş.Alttaki örtünün adı ''çul'',keçi kılından dokunuyor.

''Dam üstünde çul serer,bilmem bu kimi sever.Bunun bir sevdiği var,günde on çeşit giyer'' Sivas Divriği yöresine ait bir türkü:)

Dedemin bizim için göz kulak olduğu tek kovan arımız.Şeker yok,katkı maddesi yok.Arılar doğayla başbaşa.

Ve son olarak;taş fırında pişen yöresel ekmeğimiz.Biraz Antep pidesini andırır ama daha yumuşak.Yanında da mis gibi küp peyniri ve çay.Şimdi olsa da yesek:)

Not:Görüntüler iki ayrı köyde çekilmiştir.